Παγκόσμια Ημέρα Παιδιού

καλημέρα, Παγκόσμια Ημέρα για το Παιδί η σημερινή, έτσι αφιερώνουμε λίγες γραμμές...

ένα άρθρο από το site της "Καθημερινής"

Η παιδική ηλικία αποτελεί τη βάση για κάθε ενήλικα. Είναι η περίοδος εκείνη, που ο άνθρωπος διαμορφώνει τον χαρακτήρα του. Για τον λόγο αυτό τα παιδιά θα πρέπει να ενθαρρύνονται σε κάθε τους προσπάθεια, να παίζουν, να νιώθουν αγάπη, ασφάλεια, την προστασία των ενηλίκων από κάθε κίνδυνο. Αλήθεια, όμως, πόσο δύσκολο είναι σήμερα να είσαι παιδί; Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Βάσει στοιχείων που δημοσίευσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, από τα 78 εκατομμύρια πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ένας στους τέσσερις είναι παιδί. Με άλλα λόγια, 14.820.000 παιδιά, δηλαδή το 19% των παιδιών που ζουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, απειλούνται από τη φτώχεια. Το 2005 το ποσοστό αυτό στα 27 κράτη μέλη έφτανε το 19% για τα παιδιά ηλικιών 0-17 ετών, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για το σύνολο του πληθυσμού ήταν 16%. Στις περισσότερες χώρες της ΕΕ τα παιδιά διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο φτώχειας, σε σύγκριση με τον γενικό πληθυσμό. Ακόμη, βάσει εκτιμήσεων του Διεθνούς Κέντρου για τα Εξαφανισμένα και θύματα εκμετάλλευσης Παιδιά (International Centre for Missing and Exploited Children), το 2012 ο αριθμός των παιδιών που ενδέχεται να πέσουν θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης με σκοπό το κέρδος αναμένεται να αγγίξει τα 2.000.000 παγκοσμίως, ενώ εκτιμάται ότι θα εξαφανιστούν 8.000.000. Συνολικά, 300.000.000 παιδιά αυτής της γενιάς ενδέχεται να κακοποιηθούν σεξουαλικά πριν την ενηλικίωσή τους. Τα παραπάνω ανακοίνωσε η οργάνωση «Χαμόγελο του Παιδιού» με αφορμή τη σημερινή (11 Δεκεμβρίου) Παγκόσμια Ημέρα για το Παιδί, που είναι η 11η Δεκεμβρίου. Όπως επισημαίνει το Χαμόγελο, για το 2009 οι Τηλεφωνικές Γραμμές Βοήθειας σε όλο τον κόσμο δέχτηκαν 14.087.484 κλήσεις. Εδώ και 16 χρόνια, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» έχει στηρίξει υλικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά, κοινωνικά και ιατρικά περισσότερα από 30.000 παιδιά. Λόγω έλλειψης χώρων, η οργάνωση δεν είχε τη δυνατότητα να ανταποκριθεί στη φιλοξενία ακόμη 1.230 παιδιών. Ο αριθμός των παιδιών που έχουν ανάγκη αυξάνεται καθημερινά. Τα τελευταία χρόνια, ένας στους πέντε Έλληνες, παιδιά και ενήλικες, έχουν καλέσει στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή SOS 1056 του Χαμόγελου, με στόχο να καταγγείλουν ή να ζητήσουν στήριξη για την κάλυψη σημαντικής ανάγκης κάποιου παιδιού. «Το Χαμόγελο του Παιδιού» καταβάλλει καθημερινά υπεράνθρωπες προσπάθειες για την προστασία των παιδιών, την προάσπιση και τη διασφάλιση των «αυτονόητων» δικαιωμάτων τους, τόσο σε όλη την Ελλάδα, όσο και στον υπόλοιπο κόσμο, μέσω των διεθνών συνεργασιών του. www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ- ΜΠΕ

Τι να πει κανείς...Είναι ότι χειρότερο όλες οι δυσκολίες της ζωής και τα λάθη των πιο μεγάλων να περνάνε στα παιδιά...είναι κρίμα και τόσο άδικο...Πολλές φορές βλέπω παιδιά στους δρόμους κτλ, ταλαιπωρημένα ή και ακόμα παιδιά που πάνε σχολείο κτλ...κάποια τυχαίνει  να με κοιτούν ή να συναντηθεί το βλέμμα μας...και αλήθεια σας λέω...ντρέπομαι...ντρέπομαι που είμαι πιο μεγάλος και αυτά είναι σε μια τόσο δυσμενή κατάσταση...Μα πώς να νιώσεις όταν ακούς ότι παιδιά πάνε στο σχολείο και λιποθυμούν γιατί υποσιτίζονται;

..Όλοι μας βλέπουμε καθημερινά παιδιά στους δρόμους, πόσο δύσκολα περνάνε... Μια τέτοια σκηνή είδα και τις προάλλες και παραμένει ακόμα στο μυαλό μου...Ήταν πρωί, σε  δρόμο κάτω από το Σύνταγμα, κόσμος περιφερόταν από δω και από κεί, όπως και γώ που έψαχνα να βρώ ένα γραφείο. Κάπου εκεί στις κολώνες ενός νεοκλασικού κτηρίου, καθόταν ένα παιδάκι. Ηλικία δε μπορώ να καταλάβω, άλλωστε τόσο σκληρά που ζουν φαντάζουν μεγαλύτερα. Ήταν καθιστό κάτω και έπαιζε έναν σκοπό σε ένα μικρό ακορντεόν...Αυτό που με καθίλωσε ήταν ότι έκλαιγε, έκλαιγε με λυγμούς... 

... Σε όλα τα παιδιά αξίζει, το λιγοτερο ένα χαμόγελο...Μακάρι όλα τα παιδιά, μέρες γιορτινές που ρχονται, να χουν λόγο να χαμογελούν...

με αυτό το κατεξοχήν τραγούδι για παιδιά, κλείνω αυτήν ανάρτηση. Αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά μα και όλους όσοι νιώθουν παιδιά (ένας εξ αυτών είναι ο γράφων, που πιστεύει παρά την πάροδο των χρόνων, ένα μικρό παιδί, θα κρύβεται πάντα μέσα του!)

14/12 και βρήκα αυτό το πολύ ωραίο άρθρο
(πηγή http://tinyurl.com/bukotwu)


Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;

«Γιαγιά, μη φοβάσαι που δεν έχετε λεφτά με τον παππού, θα σας δώσω εγώ από αυτά που έχω στον κουμπαρά μου». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε επτάχρονη μαθήτρια του Δημοτικού. Ήταν ο τρόπος της να παρηγορήσει τους «μεγάλους» της οικογένειας, που -όπως καταλάβαινε- ήταν στενοχωρημένοι με όσα άκουγαν στην τηλεόραση. «Μαμά, γιατί δεν ξαναπάμε στο κολυμβητήριο;». Αυτή ήταν η απορία οκτάχρονου αγοριού, για το οποίο το κολύμπι στο κολυμβητήριο της περιοχής -πριν αυτό κλείσει γιατί δεν είχε χρήματα για να εξασφαλίσει τη θέρμανση του χώρου- ήταν μέρος της ειδικής αγωγής του, της θεραπείας του.

Χρόνια τώρα, η Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού σήμαινε για τους περισσότερους συγκινητικά τηλεοπτικά σποτ για τα παιδιά της Αφρικής ή, το πολύ, για τα δικά μας «παιδιά των φαναριών». Και φέτος, τα «παιδάκια στην Αφρική» -με τα οποία μας γέμιζαν τύψεις οι γονείς για να φάμε το φαΐ μας σε μια ανέμελη (και γι’ αυτό μακρινή) παιδική ηλικία- δεν χόρτασαν. Τα «παιδιά των φαναριών» δεν ζεστάθηκαν, δεν πήγαν σχολείο. Όμως φέτος, θέλω να γράψω για κάποια άλλα, πιο κοντινά στους περισσότερους παιδιά.

Τι λένε τα τελευταία νέα; Στην Ελλάδα του 2011 -αυτή που πριν λίγα χρόνια έμπαινε στη ζώνη του ευρώ και διοργάνωνε φαντασμαγορικούς Ολυμπιακούς Αγώνες- υπάρχουν παιδιά που υποσιτίζονται, που πηγαίνουν στο σχολείο νηστικά. Υπάρχουν παιδιά που διαβάζουν από φωτοτυπίες και άλλα που κάνουν δεκάδες χιλιόμετρα καθημερινά για να φτάσουν μέχρι το σχολείο. Υπάρχουν παιδιά που υφίστανται κάθε είδους εκμετάλλευση και βία -και τα παιδιά αυτά γίνονται όλο και περισσότερα, εξαιτίας της κοινωνικής περιθωριοποίησης που γεννάει η φτώχεια. Υπάρχουν παιδιά που δεν λαμβάνουν την απαραίτητη τακτική ιατρική παρακολούθηση, που δεν εμβολιάζονται έγκαιρα, γιατί δεν καλύπτονται πλέον από το ασφαλιστικό τους ταμείο και οι γονείς τους αδυνατούν να πληρώσουν το κόστος.

Χειρότερο ωστόσο από αυτή την κατά συρροή παραβίαση της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Παιδιού είναι ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν στην Ελλάδα του 2011 στερούνται το βασικότερο πλεονέκτημα της παιδικής ηλικίας: την ανεμελιά και την αθωότητα. Αυτή που κανονικά δίνει στο κάθε παιδί την ευκαιρία να αναπτυχθεί ομαλά και να ξεδιπλώσει σταδιακά όλες του τις δυνατότητες, για να γίνει στο μέλλον ένας ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος ενήλικας. Ευαίσθητοι δέκτες της παραμικρής μεταβολής στο οικογενειακό και στο ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον, τα παιδιά αντιλαμβάνονται τη γενικευμένη ανησυχία και κατάθλιψη που σταδιακά σκεπάζει τα πάντα γύρω τους. Καταλαβαίνουν πότε υπάρχει πρόβλημα στην οικογένεια, αν οι γονείς είναι ανήσυχοι ή στενοχωρημένοι, πότε τα λεφτά δεν φτάνουν για να βγάλει η οικογένεια τον μήνα ή αν η μαμά έμεινε άνεργη. Το παιδικό στρες ανεβαίνει κατακόρυφα.

Η κατάσταση ωστόσο δεν είναι μη αναστρέψιμη. Τα σημερινά παιδιά έχουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα. Έχουν αύριο. Η εικόνα του δικού τους αύριο, αν αυτό θα είναι χρωματιστό ή γκρίζο, δεν έχει ακόμα ζωγραφιστεί. Καθημερινά όμως, όλοι μας, με όσα κάνουμε και, κυρίως, με όσα δεν κάνουμε -δεν εξεγειρόμαστε, δεν αντιδρούμε, δεν αλλάζουμε κατεύθυνση στη ζωή μας και στη χώρα- βάζουμε κι από μια πινελιά στο μέλλον αυτό. Από εμάς εξαρτάται αν τα σημερινά παιδιά θα έχουν μια παιδική ηλικία «λειψή» και ένα μέλλον αβέβαιο ή αν θα έχουν την τύχη να μεγαλώσουν μέσα σε μια νέα, διαφορετική εποχή, που θα έχει αισιοδοξία, θα έχει αλληλεγγύη και θα έχει κοινωνική δικαιοσύνη.

* Η Δανάη Κολτσίδα είναι δικηγόρος.